اعتقاد بر این است که منیزیم به شکل سیترات، کلات و کلرید بهتر از مکمل های منیزیم در اکسید و سولفات منیزیم جذب می شود. مکمل های مختلف منیزیم وجود دارد که عبارتند از:
کلات منیزیم – بسیار قابل جذب است و در غذاهای طبیعی یافت می شود. این نوع به اسیدهای آمینه چندگانه (پروتئین) محدود شده و برای بازیابی سطوح منیزیم استفاده می شود.
منیزیم سیترات – منیزیم ترکیب شده با اسید سیتریک. ممکن است در مواردی که در دوزهای بالا مصرف می شود اثر ملین داشته باشد اما برای بهبود هضم و جلوگیری از یبوست بی خطر است.
روغن کلرید منیزیم – منیزیم به شکل روغن که مصرف آن برای روی پوست و به افراد مبتلا به اختلالات گوارشی که نمی توانند منیزیم از طریق مواد غذایی جذب کنند، داده می شود. ورزشکاران گاهی از روغن منیزیم برای افزایش انرژی و استقامت استفاده می کنند، درد عضلانی خسته کننده، زخم ها و یا تحریک پوستی را بهبود می بخشد.
منیزیوم گلیسینات – بسیار قابل جذب است، برای هر کسی که دارای کمبود منیزیم است توصیه می شود و احتمالا اثرات ملینی کمتری نسبت به برخی از مکمل های منیزیم دارد.
تریونات منیزیم – سطح بالایی از جذب پذیری و قابلیت دسترسی بیولوژیک دارد زیرا می تواند در غشای میتوکندری نفوذ کند. این نوع از منیزیم به آسانی قابل دسترس نیست، اما با انجام تحقیقات بیشتر، ممکن است به طور گسترده ای مورد استفاده قرار گیرد.
درباره این سایت